Automatische piloot

Nu bijna 21 jaar geleden steeg mijn vliegtuig op. In het begin was de vlucht hobbelig en er zaten zeker ook af en toe vrije valletjes in. Het is dan ook wonderlijk dat het toen negens mis is gegaan. Mischien komt dat wel omdat ik twee geweldige begelijders op groundcontol had zitten, die mij vooral in de begin jaren overal doorheen geloost hebben.
Stukje bij beetje kreeg ik mijn vliegtuig onder controle en er kwam dan ook een punt dat ik dacht "nou zet ik hem effe op auto hoor. Ik heb het wel gehad steeds maar naar de wolkjes kijken." zo kwamen er steeds meer perioden dat ik de automatische piloot aan ging zetten, de wereld buiten de cockpit even vergat en lekker weg kon dromen. Die kist vloog toch wel verder.
Op zich is dat geen probleem. Ik genoot lekker van mijn dromen tewijn het vliegtuig door de lucht raasde. Af en toe keek ik naar de wijzertjes en knopjes om te zien of alles nog in orde was of ik las een uitreksel van het logboek om de zien waar ik allemaal overheen was gevlogen.
Dat kon soms best lang goed gaan, maar helaas is een vliegtuig niet alleen afhankelijk van een automatische piloot. Er zijn duizenden factoren van buitenaf die zijn invloed hebben op het vliegtuig. Mijn auto piloot kon het overgrotemeerendeel van die afwijkingen wel aanpassen alleen ontstonden er op die manier wel lichte afwijkingen die, als ze er eenmaal waren ingeslopen, moeilijk tot niet te vinden en te herstellen waren.
Dan waren er nog sommige invloeden die te groot waren voor de auto piloot om zelf te herstellen. Als het vliegtuig bijvoorbeeld in een heftige turbulentie terecht kwam gingen er allerlij belletjes rinkelen, lichtjes knipperen en sirenes loeien. Dan schrok ik op uit mijn droom, keek totaal verwilderd om mij heen en ging op zoek naar een snelle makkelijke oplossing om zo snel mogelijk weer in rustiger luchten terecht te komen, in het begin was een kleine ingreep genoeg, maar naarmate mijn vliegjaren toenamen werd het moeilijker. Ik raakte vervreemt met de bestuuringen en moest steeds meer moeite doen om de koers wijzegingen te herstellen. Daarbij kwam dat de ingeslopen veranderingen van de auto piloot ook niet echt mee hielpen. Steeds vaker ging ik noodvoorzienigen treffen: gordel om of zuurstof kapjes op zetten. Ik heb zelfs 1 keer de crach houding aangenomen uit puure paniek. Het is een wonder dat ik toch nog op tijd heb kunnen optrekken.
Mijn vlucht duurt nog steeds voort en de laatste jaren ben ik stukje bij beetje bezig geweest om de bestuuring weer onder controle te krijgen en de ingeslopen afwijkingen te herstellen. Dit is een hels karwei, want ik heb mijn onderdelen vlink verwaarloost en het gaat dan ook moeizaam. Ook probeer ik weer te genieten van het uitzicht vanuit de cockpit en ondek dat sommig wolken helemaal niet saai zijn. Er is genoeg afwisseling: dan weer een donderbui om vervolgens terecht te komen in een strak blauwe lucht of een prachtig veld vol schapenwolkjes en als je goed oplet zie je soms een regenboog.
Het blijft moeilijk, oude gewoontes verleer je niet makkelijk. Dat geld voor echte als wel voor auto piloten, maar ik doe mijn best en als je merkt dat ik toch weer even stiekem mijn auto piloot aan heb staan zorg dan maar even voor heftige turbulentie. Deze vlucht is te mooi om te missen.